Believe ya da Inan

Hepimizin hayatinin bir doneminde cok zorlandigi, isyan ettigi, artik dayanamaz hale geldigi ve hep benimi bulur bu uzuntuler dedigi donemler olmustur bence.Mesela benim oldu, hayatimin en onemli insanlarindan 4'unu cok erken kaybettim ve bu dayanilmaz acilarimin ardindan yillar surdu toparlanmam. Benim yasadiklarim cok erken acitmaya basladi beni ve butun hayatimi etkiledi. 

Boyle zamanlarda insanlar hicbir seyin onlara yardim edemeyecegini dusunur.Hayatin bundan sonrasi hep acitacaktir onu diye korkar ama oyle degildir. Oyle bir noktaya gelirsinki ya unufak olup dagilacaksin ya da toparlanip alacaksin yolunu gideceksin. O nokta artik birseylerin degisme noktasidir, Evet ama nasil?lar baslar ondan sonra, nasil basarilacaktir? Bunca acinin ustesinden nasil gelinecektir? Inanmak burda devreye girer ve bizi yasanacak guzelliklerin hala varolduguna inandirir. Inandigimiz seyler bizi ayakta tutacak en onemli gucumuzdur.

Inandigimiz zaman bizi onemli bir gucun koruduguna, guvende oluyoruz ve onun bizi gercekten sarip sarmaladigini hissediyoruz, herseyin dusunme seklimizden kaynaklandigini bilip,  iyi gidecegine inanirsak, hersey gercekten iyi gidiyor ve sevdiklerimize olan inancimiz bizi hayata baglayan en onemli guclerden biri oluyor. Zaman zaman sallandigimiz anlar olmuyor mu? tabiki oluyor ama devreye saglam bir sekilde inanclarimiz girince her "firtinadan sonra selvi" gibi tekrar ayaga kalkiyoruz.

Her ne olursa olsun, yasadigimiz sey her ne kadar canimizi acitirsa acitsin inandigimiz seyler yeterki dogru seyler olsun.

Ben biraz kendimden, biraz hayattan ogrendiklerimden birseyler yazdim, icimi doktum.Okuyupta "inanmak" konusunda icini dokmek isteyen olursa zevkle okurum.

Sevgilerimle,